...

صفحه را باز می کنم و می بندم. خیره می شوم. گاهی به حرف های همکارم گوش می دهم که از آخرین باری که دیده بودمش تفاوت زیادی کرده. 

از درون درد می کشم. دور نیست که از هم دور شویم. تمام زندگی اشتباه کردم و  هنوز هم خیره سرانه چموشی می کنم. با خبر باش! اشتباه دیگری در راه است. می ترسم. از خودم .... از تو ....  

دلم به ماندن رضا نیست .... به برگشتن رضا نیست .... به مردن چرا .... 

بارها صحنه مردنم را تصور کرده ام ....   

خسته ام ....  

این ماسک قوی بودن را از من دور کنید. من به اندازه یه نوزاد بی پناه و ضعیفم ....