کاش کسی پارادوکس های مرا حل می کرد

احساس های متناقضی دارم از خوشحالی و هیجان و امید تا غم سنگین و خفه کننده.

خوشالم چون اگر خدا بخواد دارم بر میگردم به امنیت شهر زادگاهم. هیجان دارم چون اگر خدا بخواد و همه چیز خوب پیش بره قرار مرحله جدیدی از زندگیم رو شروع کنم.

غمگینم چون مجبورم مدتی همسرک رو تنها بذارم تا شرایط مناسب بشه و اون هم کار مناسب خودش رو پیدا کنه. دیشب که گریه کرد از فکر تنها موندنش بی من، قلبم فشرده شد اما تحمل می کنم تا این بار تصمیمات مناسب تری بگیریم. شاید این دور مونون باعث بشه حداقل من قدر زندگیم رو بیشتر بدونم و شاکر تر باشم.

اما کاش این تناقضات یه جایی تموم میشد و زن کمانگیر به تعادل و با خودش به تفاهم می رسید.