کاش دوست های استنلی را من داشتم ...

نمیدونم چند وقته که ننوشتم. نوشتنم نمی اومد. اما حالا حرف زدنم گل کرده. اصلا این وبلاگ یعنی من همونطوری که هستم. هروقت تو دنیای واقعی پر حرف می شم و حرفم شنیده نمیشه به اینجا پناه می آرم.

شبکه نمایش یه فیلمی میده به اسم ظرف غذای استنلی. درباره یه پسر بچه هندی یتیم که به دوستاش نگفته پدر و مادر نداره و مدام نقش بازی می کنه که مادرش نیست که براش غذا بپزه و ... .

چیزی که دلم رو می بره شدت درک و فهم و همکاری بین بچه های هفت هشت ساله است. چقدر قشنگ از هم حمایت می کردن و پشت هم می ایستادن.

چیزی که این روزا خیلی آزارم میده نبودن این پشت گرمی است. نبودن یه دوستی که دوست باشه. که بی منت باشه.