روح زندگی

وارد بعضی وبلاگها که میشی روح زندگی توشون موج میزنه. نویسنده طوری می نویسه که کاملا احساس می کنی در بطن ماجرا قرار داری. یه وبلاگی رو میخوندم که طوری از کلم و هویج و فلفل دلمه ای و رنگو بوشون گفته بود که آدم هوش از سرش می پرید. اصلا دلش میخواست بره با کلم دوست بشه یا هویج رو به خونه اش دعوت کنه بس که شخصیت اینا خوب توصیف شده بودن. چقدر خوب و قابل احترامه که یکی بتونه اینطوری روح آدم رو شاد کنه.  

یه سایتی هم هست که هر وقت میرم توش دلم میخواد همه وسائل خونه رو بریزم دور و دوباره دکوراسیون بچینم. به همسرک میگم همسره من اگر مردم بدون از غصه بوده. ولی از شوخی گذشته از دیدن اینهمه زیبایی چید مان و نورپردازی خاطرم مشعف میشه.

---

از اون طرف یه وبلاگی هم هست که اتفاقا خیلی هم پر طرفداره یعنی روان ملت رو مورد عنایت قرار داده. من خودم هم پست هاش رو می خونم ها اما این اواخر دیگه شورش در اومده. بعد من نمیدونم اینهمه آدم واقعاً پیگیرن؟ اونوقت نویسنده وبلاگ چطور میتونه اینطور رفتار کنه؟ چطور میتونه همه زندگیش رو بریزه روی دایره و انتظار داشته باشه کسی فکر بد نکنه یا سوال نپرسه یا هر چی. درسته که باید به فضای خصوصی نویسنده احترام گذاشت اما وقتی نویسنده خودش فضای خصوصی ای باقی نذاشته چه انتظاری داره؟ نمی دونم ...

 بعد هم تا اعتراض کنی متهم میشی به حسود بودن و هزار تا چیز دیگه. اینه که ما هم توی فضای خصوصی خودمون اعتراض می کنیم.