هر دم از این باغ بری می رسد ...

این صفحه از صبح جلوم بازه. انگار که باید چیزی بنویسم. یه کم گیجم. از افکارم مطمئن نیستم. مسخ صدایی هستم که از اعتقادات خواننده اش بی اطلاعم. و این آزارم میده. آزارم میده اما شنیدن صداش  تخدیرم میکنه. ترسی تو وجودم نیست فقط یه حس گنگه. یه جورایی زیر و زبر شدم انگار. 

به داداش کوچیکه می گفتم عذاب نسل ما فوران اطلاعاته. یعنی انقدر با رسانه بمباران میشیم که دیگه تمایز قائل شدن به چیز نسبتاً غیر ممکن بدل میشه. 

چند روز پیش یه متنی میخوندم درباره اینکه کتاب کیمیاگر کوئلیو دارای تم های شیطان پرستیه. اولین باری که این کتاب رو خوندم خوب یادمه. فرجه ها رو تنها تو خوابگاه مونده بودم. بیست روز تنهای تنها و فرصت داشتم به جای درس خوندن متن انگلیسی کیمیاگر و ده تا کتاب دیگه رو بخونم و خوب یادمه که چقدر برام جذاب بود. اما حالا یکی پیدا شده و تمام نمادهای کتاب رو تفسیر کرده و به گروه های ما.سو.نی نسبت داده. نمیدونم فایده این کار چیه؟ اگر گفته های نویسنده درست هم باشه چه فایده ای داره  جز اینکه یکی مثل من برگرده و به گذشته اش به شک نگاه کنه؟ به نظرم این کار یعنی پیدا کردن این نمادها تو هر کتابی ذهن جوان رو متشتت میکنه و چیزی رو بهش میفهمونه که نمیدونسته و نسبت بهش آگاه نبوده و حالا آگاهانه دنبالش توی هر چیزی می گرده و همه خوب میدونیم که بعضاً این مسائل چقدر جذابن. 

اگر بخوای بیفتی تو این خط تو هر فیلمی، هر گفته ای، هر لوگویی، هر تصویری یه نمادی پیدا می کنی. اصولا میدونید که آدم وقتی دنبال چیزی میگرده پیداش می کنه. اصل پایان نامه نویسی همینه. شما یه چیزی رو توی ذهنت فرض میگیری و انقدر با ربط و بی ربط، انقدر درست و غلط آزمون و خطا می کنی تا بهش برسی. منظورم اینه که با این جوی که درست شده آدم عاجز میمونه.  

نمیدونم می تونم منظورم رو برسونم یا نه. خدا کنه نیفتید تو این دور باطل.

چاره چیه؟ نخوندن؟ ندیدن؟ چطوری میشه جلوی هجوم رسانه رو گرفت؟ نظرتون رو بهم بگید. ما کمابیش همسن و سالیم و تا حدی عقاید مشترک داریم.