امروز

کلا در زندگی روزهایی هستند که همه چیز ریز ریز روی مخه. امروز هم یکی از اون هاست. جی میل و به تبع اون ریدرم باز نمیشن. به خودم میگم عیبی نداره. ولی وقتی این آمار عیبی نداره ها میزنه بالا آدم کلافه میشه. 

از دست همسرک خیلی ناراحتم. از بی توجهی هاش. از گاهاً بی مسئولیت هاش. و البته از خودم ناراحت تر که از بس مراعات می کنم دستش رو تو اینهمه بی توجهی باز میذارم. اونوقت اون هم به خودش اجازه میده با وجود داشتن یک عیب از نوع مضاعفش اون رو در من سریع پیدا کنه و بگه. البته آدم نباید از حق بگذره. من هم میگم اما سعی می کنم تو قالبی باشه که بهش بر نخوره. تازه از ده تا یکیش. اما اون از دو تا دومیش رو توی چشم من میگه. صد بار بهش گفتم اصلاً لزومی نداره هرچی دیدی بگی یا با جدیت بگی.

خسته ام. خیلی خسته ام. از اینکه اینهمه از خودم میگذرم. گاهی این زندگی واقعاً ارزشش رو نداره. راستش برای یه NGO تو هند رزومه فرستادم. اگر قبولم کنن حتما میرم. حس میکنم باید برم تا آزادی هایی که میخوام رو داشته باشم. میخوام اگر از خود گذشتگی می کنم برای آدم هایی باشه که نمی شناسمشون و تو زندگیم نقش ندارن. نه اینکه مدام جلوی چشمم ببینمشون.

از قانونی که زن رو مایملک مرد کرده متنفرم. از اینکه برای گرفتن پاسپورت باید یکی دیگه بهم مجوز بده متنفرم. از این سریال احمقانه کلاه پهلوی متنفرم که توش یه مشت مرد نشستن و برای زن ها برای زندگیشون برای پوشششون (چقدر ش ) و همه کوفت و زهرمارشون تصمیم میگیرن و لابد خودشون رو هم محق میدونن. 

بس نیست؟ اینهمه اذیت در طول تاریخ بس نیست؟ حس مردانگی مردای این سرزمین ارضاء نشده؟ تا کی میخوان پشت ما قایم بشن، از ما مایه بذارن، پیشرفت کنن و بعد بزنن تو سر ما؟ راستش معتقدم فقط و فقط ما زن ها مقصریم که اجازه اینهمه سوء استفاده رو صادر کردیم. بس که چسبیدیم به پدرامون و بعدش به شوهرامون. تا بشه اینی که هست. از همه حقوقمون بگذریم که شوهرمون پیشرفت کنه. بیرون کار کنیم و بشوریم و بسابیم و کیک بپزیم و از مهمون ها پذیرایی کنیم و بچه داری کنیم و جلوی همه آبرو داری کنیم که شوهرمون سرافکنده نباشه. بعدش هم انواع و اقسام کمر درد و پا درد و کوفت و زهرمار بگیریم. 

اگر یه مرد از اینجا رد شد و فقط یه ذره حس کرد دارم دروغ میگم بگه. خواهشاً به نمونه های موردی مثلاً زن غضنفر بسنده نکنید.  

دو روزدیگه مونده تا وارد ده چهارم زندگیم بشم. حس میکنم دیگه به قدر کفایت کشیدم. بسه. دیگه میخوام خودم باشم. با تمام احترامی که برای همسرم قائلم و با تمام علاقه ای که به زندگیم دارم تصمیم گرفتم فقط متوجه خودم باشم و به خودم برسم. دو سال کافی بود که این مرد متوجه اینهمه فشاری که روی من هست بشه. حالا اگر میخواد به روی خودش نیاره خیالی نیست. لج و لجبازی هم نیست. من امروز با من دیروز خیلی فرق داره.

---

متن رو که دوباره میخونم میبینم شبیه یه میتینگ شده شبیه یه بیانیه . اما این یه واقعیته. باید یاد بگیرم به انسان ها جایگاه خودشون رو بدم و جایگاه خودم رو هم فراموش نکنم. این اصلا بد نیست. تازه فکر کنم به همون انسان ها بیشتر خوش بگذره در این وضعیت.