چی بپوشم؟

امروز اومدنی داشتم به مقوله چی بپوشم فکر می کردم. اینکه وقتی قراره در محیطی بیرون از خانه حضور داشته باشیم برای پوشش باید چه چیزهایی رو رعایت کنیم. جرقه این فکر هم دیشب زده شد. شما هوای بارانی و پاییزی  بیرون و فضای داخلی سالن با هوای مطبوع رو تصور کنید. من یه مانتوی طرح بارانی پوشیدم و همسر هم کت و شلوار و این پوشش طوری بود که با وجود پیاده روی بعد از مراسم و خنکای هوا سردمون نشد. 

حالا پوشش در این مکان از پالتو و چکمه های کوتاه و بلند گرفته تا مانتو های تابستانی و صندل متغیر بود. برام خیلی جالب بود و خیلی دلم میخواست بدونم اگر یه جامعه شناس اینجا بود چی می گفت. چرا نوع پوششی برای ما تعریف نشده؟ منظورم اینکه هر زمان و مکانی اقتضائات خودش رو داره و در غرب برای هر مراسم dress code خاصی تعریف شده که میشه تو چهارچوب اون خلاقیت و نوآوری شخصی هم داشت. اما ما تعریفی نداریم و عمدتاً مصرف کننده هر چیزی هستیم که توسط وارد کنندگان یا تولید کنندگان داخلی به اسم مد و در واقع فروش بیشتر اجناسشون به خوردمون داده میشه.  

عید پارسال واقعا حالم بد شد. یعنی از مانتو خریدن بیزار شدم. بس که یه رنگ و طرح تن همه بود. از اون بدتر اینه که هرکسی بدون در نظر گرفتن موقعیتش، سنش و فاکتورهای دیگه صرف فراگیر بودن این رنگ یا مدل رو تن خودش و بچه هاش کرده بود. اینطوریه که میبینی همه سورمه ای پوشن، همه قهوه ای پوشن و ... .

نمیدونم من زیادی حساسم که زده شدم یا بقیه ای هم هستن که مثل من فکر می کنن. که برای انتخاب لباس هاشون در مراسم ها وقت میذارن و استدلال می کنن. البته بگم ها من آدم خاصی نیستم اصلا خاص هم نمیپوشم. وقت خرید هم به کاربردی بودن لباس و موقعیتی که قرار توش پوشیده بشن دقت میکنم.  

لباس از نظر من سطح اجتماعی، میزان درآمد، گرایش های اجتماعی و مذهبی، جنسیی، میزان در دسترس بودن و کلا نظر شخص رو نسبت به پیرامون نشون میده. آرایش غلیظ مخصوص مهمانی شب به درد دانشگاه رفتن یا نون گرفتن نمیخوره. با این نوع آرایش چه پیامی به بیننده میدیم؟ من داردم میرم دانشگاه مهمونی؟ من تو صف نان هم قابل دسترسم؟ اصلا چرا قیافه های بی آرایش خودمون رو دوست نداریم؟ درسته که آدم با کمی آرایش سرزنده تر میشه و زیباتر به نظر میاد اما چهره واقعی خودمون چی؟ کسی رو میشناسم که تا حالا بدون آرایش دیده نشده، حتی جلوی همسرش. این یعنی چی؟ یعنی اینکه من خودم رو دوست ندارم. چهره واقعی من دوست داشتنی نیست. 

سوال من اینه تدر سطح کلان عریف کردن این قالب ها (منظورم یک سری چهارچوب دگم نیست) برای جامعه وظیفه کیه؟ چرا روی صنعت مد و پوششمون سرمایه گذاری نمی کنیم؟ در سطح خرد چقدر خودمون به پیام هایی که با انتخاب هامون می فرستیم دقت می کنیم؟ بهش فکر کنیم. جالبه.

 

پی نوشت: کنسرت عالی بود.